Georgientje
Georgientje was amper aan haar leven begonnen, toen ze eigenlijk al niet meer verder leven mocht. Maar Georgientje LEEFT ….nog steeds…! Zij leeft o.a. dank zij goede mensen om haar heen, zoals de Amsterdamse dokter Fiedily Dop; de directeur van het St. Anthonius-ziekenhuis in Sneek, George Disse en zuster Cecile Bosma, die als een moeder voor haar zorgde en over haar waakte.
Als onderduikmeisje, werd ze van 1943 tot 1945 “verstopt” in het ziekenhuis; d.w.z. “ze was er wel, maar ze was er niet”. Dat betekende, dat zij nooit bezoek kreeg en dat gaf veel verdriet. Het was voor de directeur een reden om vaak even bij haar langs te komen…o.a. met etenstijd. Georgientje had nooit trek- wilde eigenlijk niet eten en dus probeerde hij met grapjes, sprookjes en andere spannende verhalen, Georgientje zo ver te krijgen, dat ze toch wat binnen kreeg.
Na de oorlog blijkt dat de moeder van Georgientje - Henny- als enige van de familie de oorlog is doorgekomen. Haar vader stierf in Dachau en haar zusje Anneliesje in Westerbork. Het weerzien tussen moeder en dochter is hartverscheurend en dat is ook het afscheid van het ziekenhuis. Georgientje gaat een nieuw leven tegemoet; wennen moet ze aan dat andere - veel ruimere - leven. Gelukkig gaat alles goed. Georgientje ontmoet “de liefde van haar leven”Harry en samen hebben ze 2 kinderen gekregen. Het is zoals deze week een andere Joodse vrouw vertelde: “Het leven kan donker beginnen en toch een zilveren rand krijgen”.
Georgiente
Hier is het in Sneek Bevrijdingsdag; de Canadezen trekken met muziek in defile langs het ziekenhuis. Linksonderin de kleine stoeltjes is het 2e meisje Georgientje en rechts op de foto zit de andere Joodse onderduiker - de heer De Bruin. Ook hem had men op de Kinderafdeling 2 jaar verborgen - helaas is hij korte tijd later overleden.
